O embarazo medieval. Porque Julio Cesar se chama así¿?

No medievo, o proceso da maternidade desde a fecundación ata a lactancia estaba cheo de misterios.

As mulleres tiñan un truco un pouco desagradable para ser se estaban embarazadas ou non. Aínda que eu discrepo de que fose eficaz.
Resulta que poñian un allo debaixo da almofada , e se pola mañá non lle sabía a boca a allo é que estaban encinta.

Compadézome do marido que tiña que aguantar ese cheiro jaja!

Da elaboración do neno non direi nada , seguro que Álvaro encargarase diso no seu blog! Tiñan tamén trucos para evitar o aborto e algunhas cremas e solucións caseiras para os primeiros días do embarazo. Un exemplo era ferver en aceite herba da horta, espinacardo, almáciga e incienso, e isto se aplicaba sobre o ventre da nai.

Tamén se preocupaban pola saúde do neno, xa que existían mitos como o de que se o neno era concebido nos días menstruais tiña máis facilidade de contraer o saranpión ou a viruela e incluso a lepra.

Ademáis dicían saber se era varón se á muller se lle movía máis o ollo dereito , a meixela dereita engordaba cedo, adiantaba primeiro o pe dereito ou se lle crecía máis a barriga por ese lado , senón sería unha nena..

No parto había unha ou varias comadroas que mezclaban coñecementos máxicos e científicos Si el parto se complicaba podía practicarse una cesárea con instrumentos quirúrgicos.
Se a nai falecía durante o parto, a comadroa abría el cuello da matriz e extraía ao neno. Así naceu Julio Cesar, e por iso se chama cesárea.