Primeira etapa (ata 469) da entrada dos Suevos no Imperio Romano e asentamento en Hispania.

O aréa territorial do reino dos suevos, así como o seu centro de gravedade, foron variando co paso do tempo. Nun principio, o grueso da poboación sueva asentouse entre a desembocadura do Duero e a ría de Vigo. Tras a marcha dos visigodos da península no 481, os vándalosenfrentanse a os suevos, derrotándos na batalla de los montes Nervasos, e solo a intervención dos romanos os salva do desastre. Os vándalos abandonan posteriormente a península para instalarse en África, deixando a os suevos como o único pobo bárbaro en Hispania.
Requila comezóu unha etapa de expansión, logrando ter baixo o seu control a toda a península salvo a Tarraconense, trasladou a capital de braga a capital de lusitana, Mérida, e derrotóu no 466 a Vito, xeneral romano que intentóu parar a expansión sueva. No 453 Requiario, o seu sucesor, firma a paz cos romanos entregandolles a Cartaginense, pero no 456 decide pasar a ofensiva invadindo a Cartaginense. Isto provoca a intervención dos visigodos, que derrotan os suevos na batalla del río Órbigo. Os visigodos perseguirón os fugitivos ata Braga, que saquearon e executaron a Requiario, ao que habían capturado, deixando como rei a Agiulfo que cometeu innumerables tropelías, provocando unha guerra civil que traería un periodo de caos no reino. Isto impediu a expansión do reino suevo, que a partir deste momento quedaría limitado ao noroeste da Península Ibérica.
Nos anos seguientes sucederón luchas entre distintos pretendentes ao trono, cunha activa participación visigoda, Remismundo conseguíu unificar o reino, e durante o seu reinado os suevos se convertiron ao arrianismo.