Idade media: Reconquista e Repoboación

OS INICIOS DÁ RECONQUISTA:
Ás tropas musulmás, instaladas na Península a comenzos do século VIII, tardaron pouco tempo en dominar o país xa que contaron con moitos apoios e souperon conceder a os novos súbditos libertade relixiosa e autonomía administrativa. Estes, tras varios intentos de enfrontamentos cos novos amos dá Península, tiveron que optar por refuxiarse nas rexións de Asturias e Galicia, ou no veciño reino dos francos.
Entre os emigrados atopamos a Pelaio, un antigo membro dá garda de Rodrigo. Pelaio fuxe a Córdoba e refusiaxe nos montes de Asturias, onde consegue que unha asemblea rural o declare xefe no 718. El e os seus eran para Córdoba un
grupo rebelde.

Constituído un núcleo opositor na Cornisa Cántabra, este limitase a defenderse e paralelamente, no este peninsular, os francos creaban un sistema coñecido como Marca Hispana, que non é mais que a creación dun espazo político a fín as proximidades e que tendria a función de servir de parachoques a os francos, no caso dun intento andaluz. Na area pirenaica, navarros e vascos neganse a submisión contra os islamicos, pero traballando cada un deles illadamente.
No ano 840, o recen nacido reino de Asturias, ten un crecemento poboacional que se transloce na necesidade de novos territorios, obtidos sobre a base de ocupar aqueles que habian sido abandoados polos islámicos.
A estrutura do reino astur favoreceu a creación de demarcacións, condados,…, pero este, ainda sendo vasalo do reino astur, soubo crear condicións atraintes para todos aqueles habitantes de asturias descontentos. No século XI, o condado castelan pasa a depender de Navarra, pero volve a ser independente no 1035. Trala súa configuración como reino, producese un paron que é aproveitado como reestruturación interna, e que parece mostrar o abandono dá idea expansionista por parte de Castela, ainda que non vai ser así.
No area de navarra xorde un reino que chega ata actual Tudela. Todo isto coincide co principio do fin do Califato: a debilidade interna.
O século XII: o século aragonés
En torno o condado de Ribagorza, articularase o futuro reino aragonés.
Do reino aragones, o monarca mais coñecido é Alfonso I o Batallador. Trala morte de Alfonso, o seu reino pasa o seu irmá, que pretende dividilo.
A saida dá crise veu dá man doutro irmán de Alfonso, Ramiro II, o monxe, quen volve ás cousas o seu sitio, e culla filla casa con o Conde de Barcelona, creando ás bases para que o neto de Ramiro II reine sobre Aragon e Barcelona a un tempo.
O Reino de Leon.
Trala perdida dá zona castelá pola escesión de Fernan Gonzalez, Leon quedou constituído por Asturias, Leon propiamente dito e Galicia. No século XIII, unha unión matrimonial entre Castela e Leon provocou a fusión de ambos os dous reinos baixo Fernando III.
Galicia.
A mediados do VIII, o territorio é tomado polo monarca Astur-leonés e nel asentanse moitos familiares dá casa real, nobres e relixiosos, o que dara a sua estrutura social con connotacións feudais. No século XI e tamen no XII, terán lugar loitas internas que desembocaron na independencia de Galicia, que dura 100 anos e remata coa volta a obediencia leonesa; pero sen unha dás zonas. O condado de Portugal, comezara dende agora a sua andaina como estado diferente e diferenciado do resto dos reinos cristiáns.
O SÉCULO XIII
A forte presion a que se somete o novo poder califal, a os estados cristians fai que estos decidan, por primeira vez, unir o seus esforzos contra o califato almohade.
Portugal, Castela e Aragón, os tres grandes reinos cristians froito de unions, desunions, enlaces e desenlaces, deciden crear unha fronte común contra o islan andaluz.
Castela é a sua politica de acercamento con León desembocou nunha union dinástica.
La mal llamada Reconquista queda paralizada hasta finais do século XIV. Mentres Portugal volcase hacia o atlantico, na búsqueda de manter en movemento a súa sociedade belica, e Aragon volvese hacia o comercio Mediterraneo, que rematara controlando en boa parte.
Herencia da Reconquista
Os xefes cristianos non tiveron constantemente unha conciencia clara do que era ou o que querian.
En todalas partes e sobre todo en Castela, as sociedades eran sociedades de combate. A gran nobreza chegou a ser mais poderosa que en outras partes e a pequena nobreza mais numerosa.
O clero forma o armazón ideoloxico, polo que a idea de Reconquista poderiamola atribuir mais a igrexa que aos poderes politicos. O clero dividese en ricos e pobres.
A guerra mantivo moi alto o prestixio da monarquia, coma para favorecer un proceso de feudalización; por outro lado, as clases populares gozaron de excepcionais favores, xa que o traballo da terra e a autodefensa esixian recompensas, coma por exemplo en Castela a concesión de Cartas Pueblas.

Núcleos de resistencia cristiá no século IX.
Diversas fases da reconquista.