Non é un paraíso, pero paréceselle moito!

-Son Siluri e ista é a miña historia:

Cando tan só era unha nena, a miña familia e mais eu emprendimos unha longa viaxe coa demais xente do poboado.

Vivíamos como podíamos en Rostock, ao Norte de Europa. Eu, a pequena e única filla dunha das familia nobres; era feliz nese pequeno recuncho do mundo.
Meus pais me contaban que todo ía ben antes, que dalgunha maneira sobrevivían, abastecéndose e rapiñando de cando en cando ás cidades próximas.

Pero chegou un momento no que a situación foi insostenible.

Os días cada vez eran máis fríos e tormentosos, pero o peor de todo eran os camiñantes que acechaban, que aparecían nas frías e escuras madrugadas montados a cabalo arrasando con todo o que se poñía por diante deles.
A situación non podía continuar así, decía meu pai.
Entón, un día de inverno de madrugada, el mesmo espertoume velozmente.
Todos os meus coñecidos xa estaban preparados cando saín a fora. Eu non sabía o que sucedía pero algo grave estaba a pasar.
Miña nai colleume da man e seguimos os pasos do resto da xente.
Cada paso parecía o último, a medida que ía avanzando estaba convencida de que os meus pes ían quedar esfondados nesa brancura brillante da que tanto desconfiei.

Uns ían rápidamente, cunha horrible expresión na cara; outros a paso normal e concentrados somentes en avanzar. Sempre recordarei cómo a miña nai me apretaba a man contra a súa naquel momento. Fíxoseme eterno, coma si andaramos kilómetros e kilómetros polo xeo e nunca chegara o momento de pisar terra firme. Pero chegou, e todos estabamos sanos e salvos.
Despois de meses de viaxe, de veras longos, con múltiples perdas entre os nosos; o caudillo decidiu cal ía ser o noso destino.

Dixo que pactara cos romanos, xa que ningún de nós queríamos estar subordinados ó seu mando, nin tampouco pagar os tributos. Así que elixiu unha rexión situada no Noroeste da Península.
Continuamos a nosa viaxe seguindo as estradas construidas polos romanos, que neste caso nos favoreceron bastante.
Pasaron os días e por fin chegamos ó noso destino. Era un paraíso, e se non o era parecíaselle moito:

Un confín de diferentes tonos de verde; montañas moldeadas co paso dos anos, ríos longos e caudalosos con afluentes, acantilados, cascadas, precipicios, bosques, fragas, praias e calas...
Rezamos a Wotán para que nos fixera gañar todas as batallas e así permanecer alí para sempre.
Rezamos a Freya para que nos dera amor, tan necesitado nese tempo de guerras e saqueos.
Pero, sobre todo, rezamos para persistir alí, nese hermoso lugar.

Asentámonos en pequenas aldeas xeralmente preto da costa, onde as mulleres puideran cultivar a terra e os homes saír de caza.
Construímos fortificacións para defendernos dos inimigos aproveitando o favorable terreo, utilizando as montañas ou outelos para torres de vixiancia e os asentamentos preto da costa para vixiar as invasións por mar; xa que os nosos principais inimigos, os vikingos, atacaban por mar ou río saqueando á poboación; e os visigodos, que residían no resto da península, podían atacar en calqueira momento.

Pero, aínda tendo en conta o perigoso da nosa vida; pagaba a pena porque nós eramos donos de nós mesmos, vivindo á aventura. Vivíamos da agricultura, da pesca, da caza ou gandería.
Ningún era máis que outro, eramos libres.

Nós, tiñamos a liberdade como forma de vida.