lunes, 2 de enero de 2012

Etapa final (558 -585) da entrada dos Suevos no Imperio Romano e asentamento en Hispania.

Máxima extensión do reino Suevo
.
Regnum Visigothorum hacia o 560.
A península Ibérica hacio o 560.
Os suevos empezan a reaparecer na historia a mediados do siglo VI. Nesta época, o rei Charriarico o Karriarico introducíu o catolicismo, segun o testimonio de Gregorio de Tours, ao invocar a San Martín de Tours, grazas a intercesión dun fillo do rei habríase curado unha grave enfermidade, tras o cal trouxeron unhas reliquias do santo ao reino Suevo. A sustitución do arrianismo polo catolicismo puido levar a situaciones de tensión das que non houbo noticias. Isidoro cita como primer rei católico a Teodomiro .
A finales do siglo V e a principios do VI, continxentes da poboación celta procedentes de Gran Bretaña e huindo das invasiones anglosajonas instálanse na costa lucense, aproximadamente entre o río Eo e a ría de Ferrol. Esta poboación organizouse en torno a unha diocesis propia con sede en Britonia. A súa participación nos asuntos do reino queda atestiguada pola participación do seu obispo Mailoc nos Concilios de Braga dos anos 561 e 572.
No tempo de Charriarico parece haber predicado no reino suevo otro Martin, San Martín Dumiense o de Braga , logo arzobispo de Braga, de quen realizouse a conversión de moitos suevos arrianos e que influiu notablemente en Teodomiro, ao principio do reinado, cando xa se había consolidado o catolicismo estableceu varios mosteiros no reino, entre eles o de Dumium cerca de Braga, do que foi abad ata que os obispos do reino o aclamarón como obispo de Braga no 567.
No 575 Leovigildo, rei dos visigodos, penetrou nas montañas da actual provincia de Orense, que aparentemente deberían haber estado baixo o control do rei dos suevos. A cabalo entre os territorios actualmente leoneses, donde os visigodos ainda non habían establecido o seu poder antes do 573 e as terras dos suevos habian surgido dos señorios locales, probablemente iniciados depois do 457, ao debilitarse o reino suevo, e consolidados posteriormente ata lograr unha independencia efectiva.
Non se sabe se foi a consecuencia diso polo que en 576 unha guerra cos suevos, a conquista do dominio de Aspidus fora xa o primer episodio da mesma, tras a cal leovigildo continuara a súa progresión. O rei suevo Miro solicitou a paz, probablemente basada nun recoñecemento do poder visigodo nos dominion de Aspidius e outros territorios, acedendo a ela Leovigildo. Pudo influir no ánimo do rei a noticia da rebelión dos campesiños da Oróspeda Occidental. Finalmente a paz quedou firmada no 577 probablemente con un vasallaxe suevo ao reino visigodo.
Uns anos depóis o rei suevo Miro marcha co seu exército ao territorio visigodo.
Dende 583 o 584 reinou no reino suevo Eborico, hijo do rei Miro que había xurado a fidelidad a Leovigildo mediante un tratado antes de morir. Eborico firmou un tratado de paz con Leovigildo. Hacía o 584 o rei suevo foi destronado polo seu cuñado Andeca e encerrado nun mosteiro. O novo rei casou coa esposa de Eborico llamada Sisegutia.
Apenas o rei visigodo saleu do país, os suevos rebelaronse e aclamaron como rei a un noble chamado Malarico. Pero a rebelión foi sofocada por forzas visigodas, sen a necesidad da intervención de Leovigildo.

2 comentarios:

  1. Non e doado ler o traballo enteiro, dalle vida meu!

    ResponderEliminar
  2. creo que se puxeses as fotografias polo medio en vez de todas ao principio seria moito mellor! mais agradable para a vista, e darian mais ganas de lelo, qe asi posto é un toston..

    ResponderEliminar