domingo, 18 de marzo de 2012

A CONFLICTIVIDADE SOCIAL DURANTE OS SÉCULOS ESCUROS.

Non faltan conflitos dentro do grupo dominante, igual que entre os diferentes sectores dos traballadores. O clero, coa posesión dun 52% da terra laborable erguíase ante a nobreza, que precisaba do seu apoio e das súas terras para afianzarse. Os mosteiros, eran sabedores da raposería dos “medianeiros”, que invocaban justicia e tolerancia para seguirán subaforando. Mais pasados os momentos de crise, as alianzas entre ambos bandos restablecíanse.

Parello desenvolvimiento tivo o antagonismo entre agremiados da pesca e asalariados do arrastre, na segunda metade do século XVIII. En ambos casos os traballadores foron instrumentos cegos de intereses encontrados de señores e patróns.

Os grandes conflitos desta época decorreron entre foreiros e señores, desde o século XVI ao XVIII; entre o grupo dominante do Antigo Réxime e a nova burguesía nacente e industrial do XVIII ou inserida na administración do Despotismo Ilustrado.

En 1673 estalóu unha sublevación no concello de Refoxos contra o mosteiro de Celanova. O prior aumentara con esceso a renda de 66 foros naquel concello. A Real Audiencia castigóu aos sublevados, que seguiron o preito ata 1693, en que o Concello de Castilla deu auto de execución. Negáronse os vasalos. O mosteiro apelóu aos santos, san Bieito, san Rosendo e outros da Orden, rebaixou parte dos atrasos e das rendas e restablecéuse a paz despóis de 20 anos. Este feito fixo tomar conciencia dunha situación perigosa.

Contra o conde de Monterrey, que percibía ademáis dos foros directos claramente señoriás como fumaxes, lutuosas e servicios persoaís, sostiveron os seus vasalos da xurisdición de Xinzo varios preitos moi longos, sempre resoltos a favor do conde.

Tamén co conde de Lemos tiñan preito varios lugares do val de Salas; queixábanse de feitos inxustos e de que o conde ameazaba coa cadea aos non pagadores. Feitos parecidos ocurriron en Rondín e Paradela. O mosteiro de Celanova tamén coñecéu problemas.

Os disturbios culminaron en 1724. Don Jerónimo del Olmo, presentóuse con milicia en novembro dese ano nas vilas de Parada, San Martiño do Río e noutras dos vales de Salas (Ourense).

Fracasada a resistencia armada, os labregos seguiron a loita legal con todas as dilación, trámites e recursos que a práctica admitía; tanto hostilizaron ao duque de Alba, conde de Monterrey, que éste redactóu en 1730 unha memoria según a que desde 1710, non pondera cobrar nada, primeiro polas revoltas, logo polas revoltas cos seus vasalos.

Sería interminable registrar os movimientos revolucionarios dos vasalos contra as esacciós dos señores durante estes tres séculos.

Todas as instancias do país intervinieron na negociación deste conflicto esixindo a solución rexia. Os subforeiros somente lograron permanecer nunca situación límite.

Ao longo do século XVIII o apoio da fracción intermedia aos despoxos conseguíu que os labregos aceptasen a convergencia de intereses contra o grupo dominante. Tal suma de forzas configuróu a máis estensa das sublevacións campesiñas contra os impostos reaís. A unificación dos impostor era unha forma da pentración do poder real. Os intentos afirmáronse coa confección do cadastro de Ensenada a partir da década de 1750. A revolea xuntóu nun feixe todas as arelas do sofrido campesiñado galego.

Detrás da revolea alentaban moitos cregos rurais que estiveran presentes nas sublevacións contra os señores e os mosteiros. A relativa convergencia de intereses dos campesiños foreiros e subforeiros cos fidalgos ruraís e cregos facilitóu a conquista dalgunhas reivindicacións comúns.

Parellos movimientos revolucionarios provocóu a contraposición de intereses entre a clase privilegiada do Antigo Réximen e os novos grupos industriaís e pesqueiros que comenzaron a surxir desde 1750.

Outra reivindicación conflitiva foi a que enfrentou aos gremios e novos armadores cos privilegiados, especialmente co alto clero. Os matriculados negáronse a pagar o desmo en 1790 e 1801, mais foron os novos armadores quen adoptaron unha negativa radical desde 1810.

Esta breve reseña dos antagonismos de clase na Galicia moderna é suficientemente expresiva tanto da opresión ejercida pola clase dominante, como da capacidade de reacción dos dominados. O fracaso da industrialización de principios do XIX levóu os fortes movimientos revolucionarios á busca dunha saída dilatoria nada previsible no século XVIII.

4 comentarios:

  1. paréceme moi interseante e de verdade que curraches buscando toda a información e recompoñéndoo! xa che poden poñer boa nota jajajaja
    eu so che diría unha cousa; por qué non en 100 liñas menos?

    ResponderEliminar
  2. porque do libro que o collin eran 10 paxinas e fun collendo a información mais importante e elaborandoo e como manolo di que ten que ser 1000 palabras e mellor pasarse que quedarse escaso jaja

    ResponderEliminar