pequena reflexión

1598. Crack!

Sendo rei de España Felipe II, e con el alcanzando un imperio que abarcaba todos os continentes; a caída sufrida polo país dende tal altura foi catastrófica (para os que sempre acaban pagándoo, a oprimida clase media, campesiños e xornaleiros daquela época).

A súa complexa personalidade reflíctese nas súas adquisicións pictóricas. Moi amado polos seus amigos e odiado e tachado de despótico polos seus inimigos.

Benito Jerónimo Feijoo, o Voltaire en versión cura de Galicia, expresa no súa obra "Teatro Crítico Universal":

"Dos extremos, entrambos reprehensibles, noto en nuestros españoles en orden a las cosas nacionales. Unos las engrandecen hasta el cielo; otros las abaten hasta el abismo."

Ata o abismo conduciuse España no seu sobrepatriotismo.

Baixo o seu reinado Sevilla tiña o monopolio de toda a península para o intercambio comercial coas Indias.
Galicia, ademais de quedar relegada a un último plano, tanto como polos seus malos medios de comunicación (mais ben inexistentes) respecto co resto da península, como na privación da propia lingua nai, da súa cultura, da súa identidade e mesmamente no comercio.
Galicia queda olvidada no estudo da "Historia de España".
Galicia, dominada por multitude de pequenos fidalgos de pazo e esparexida en catro mil parroquias, torna a ser o lugar escuro e tenebroso do que ninguén quere formar parte, ou do que ninguén mostra algún interés.
¿Ninguén?
Pois non.
Personalidades galegas propias da nosa Ilustración defenderon, investigaron e loitaron para que Galicia puidera ter un futuro mellor; para a denuncia de esa situación inxusta.
Unha denuncia contra o asoballamento que emprendeuse polos enciclopedistas do século XVIII e posteriormente se reivindicaría no XX coas Irmandades da Fala e co Grupo Nós; que marcaron un fito senlleiro na historia da cultura galega.
Este desprazamento, moito máis acentuado antes que hoxe en día, é evidente que segue vixente.
Perduran así as confrontacións entre unha mesma España.
Castelao:
“Los catalanes, los gallegos y los vascos serían anti-españoles si quisieran imponer su modo de hablar a la gente de Castilla; pero son patriotas cuando aman su lengua y no se avienen a cambiarla por otra. Nosotros comprendemos que a un gallego, a un vasco o a un catalán que no quiera ser español se le llame separatista; pero yo pregunto cómo debe llamársele a un gallego que no quiera ser gallego, a un vasco que no quiera ser vasco, a un catalán que no quiera ser catalán. Estoy seguro de que en Castilla, a estos compatriotas les llaman "buenos españoles", "modelo de patriotas", cuando en realidad son traidores a sí mismos y a la tierra que les dio el ser. ¡Estos sí que son separatistas!”.

E se me apuras, até hoxe en día estamos a estuda-los prexuizos que afectan á lingua galega!
E o peor de todo é que algúns deles... xa veñen dados dende a Idade Media!